Historia pisma
Pierwszy rocznik Przeglądu Archeologicznego został wydany w 1919
roku w Poznaniu, jako organ Komisji Archeologicznej Poznańskiego
Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Założycielem i jednocześnie redaktorem
tego periodyka był prof. dr J. Kostrzewski. Kolejne woluminy, ukazujące się w latach
1920 – 1924, były wydawane wspólnie przez Komisję Archeologiczną i założone w 1920
roku Polskie Towarzystwo Prehistoryczne. Od 1925 roku periodyk stał się wyłącznie organem
Polskiego Towarzystwa Prehistorycznego. Rok 1933
przyniósł kolejne zmiany, czasopismo stało się organem Polskiego
Towarzystwa Prehistorycznego i Instytutu Prehistorycznego Uniwersytetu
Poznańskiego. Ta wspólna działalność redakcyjna została przerwana w 1939
w wyniku wybuchu II wojny światowej. W trakcie działań wojennych
zniszczeniu uległy wszystkie klisze cynkotypowe. Łącznie w okresie
międzywojennym zredagowano 21 roczników czasopisma, tworzących VI
tomów, z których trzy zostały poświęcone czołowym badaczom: profesorowi
Luborowi Niederlemu (tom III, 1925 –1927), profesorowi Zygmuntowi
Zakrzewskiemu (tom V, 1933 – 1936 z 1) i twórcy
systemu trzech epok, Christianowi Jürgensenowi Thomsenowi (tom V, 1933 – 1936 z 2 – 3).
Po II wojnie światowej tomem VII, wydanym wspólnie przez Polskie Towarzystwo Prehistoryczne i Instytut Badań Starożytności Słowiańskich przy Uniwersytecie Poznańskim, wznowiono publikację Przeglądu Archeologicznego. Od 1948 czasopismo było organem Polskiego Towarzystwa Prehistorycznego, przemianowanego w 1953 roku na Polskie Towarzystwo Archeologiczne. W 1973 roku stało się czasopismem Instytutu Historii Kultury Materialnej PAN, z Redakcją przy ówczesnym Zakładzie Archeologii Nadodrza we Wrocławiu, obecnie (od 1992) Instytutcie Archeologii i Etnologii PAN Oddział we Wrocławiu. Po śmierci prof. dr J. Kostrzewskiego redaktorem czasopisma został prof. dr hab. T. Wiślański (tomy od 21 do 38) a następnie w 1992 roku prof. dr hab. B. Gediga (od 39 tomu).
Na łamach wychodzącego od ponad 80–ciu lat Przeglądu Archeologicznego swoje prace opublikowało kilka pokoleń polskich i zagranicznych archeologów, znacznie przyczyniając się do rozwoju archeologii Polski i Europy środkowej. Tematyka prac drukowanych na kartach periodyka obejmowała zagadnienia dotyczące metodologii oraz problematyki wszystkich epok od paleolitu po średniowiecze, na obszarze Europy, Ameryki i Bliskiego Wschodu.
Po II wojnie światowej tomem VII, wydanym wspólnie przez Polskie Towarzystwo Prehistoryczne i Instytut Badań Starożytności Słowiańskich przy Uniwersytecie Poznańskim, wznowiono publikację Przeglądu Archeologicznego. Od 1948 czasopismo było organem Polskiego Towarzystwa Prehistorycznego, przemianowanego w 1953 roku na Polskie Towarzystwo Archeologiczne. W 1973 roku stało się czasopismem Instytutu Historii Kultury Materialnej PAN, z Redakcją przy ówczesnym Zakładzie Archeologii Nadodrza we Wrocławiu, obecnie (od 1992) Instytutcie Archeologii i Etnologii PAN Oddział we Wrocławiu. Po śmierci prof. dr J. Kostrzewskiego redaktorem czasopisma został prof. dr hab. T. Wiślański (tomy od 21 do 38) a następnie w 1992 roku prof. dr hab. B. Gediga (od 39 tomu).
Na łamach wychodzącego od ponad 80–ciu lat Przeglądu Archeologicznego swoje prace opublikowało kilka pokoleń polskich i zagranicznych archeologów, znacznie przyczyniając się do rozwoju archeologii Polski i Europy środkowej. Tematyka prac drukowanych na kartach periodyka obejmowała zagadnienia dotyczące metodologii oraz problematyki wszystkich epok od paleolitu po średniowiecze, na obszarze Europy, Ameryki i Bliskiego Wschodu.
menu
